Tam, gdzie las spotyka się z niebem” zachwyci cię od pierwszej strony i będzie zaskakiwać do samego końca. To niesamowicie oryginalna, pomysłowa i ciekawa historia. Glendy Vanderah wykreowała świat bardzo realny, a równocześnie zupełnie nietypowy — Taylor Jenkins Reid, autorka „Siedmiu mężów Evelyn Hugo” oraz „Daisy Jones and the Six. Dwudziestosześcioletnia doktorantka ornitologii, Joanna Teale, wynajmuje mały wiejski domek, by badać zwyczaje lęgowe łuszczyków indygowych. Niespodziewanie w jej ogrodzie pojawia się, boso i w piżamie, dziewięcioletnia na oko dziewczynka, która przedstawia się jako Ursa i twierdzi, że przybywa z planety Hatrayeh (znajdującej się niedaleko ogona Wielkiej Niedźwiedzicy). Ursa pożyczyła sobie jedynie ciało zmarłej ziemskiej dziewczynki, by móc zbadać zwyczaje Ziemian i powrócić do siebie, gdy zobaczy pięć cudów.
Joanna jednak nie wierzy w cuda. Jej życie to pasmo bólu i rozczarowań. Straciła mamę, która chorowała na raka, sama również mierzyła się z tą chorobą, została porzucona przez chłopaka. Trudno jej uwierzyć w nieprawdopodobną historię małej kosmitki z nieznanej planety. Chociaż Ursa jest dość dziwną postacią, o niezwykłej inteligencji i wyobraźni, Joanna podejrzewa, że dziewczynka uciekła z domu, być może przed przemocą w rodzinie, o czym mogą świadczyć siniaki na jej ciele. W opiece nad Ursą pomaga Joannie mieszkający w sąsiedztwie młody farmer, Gabe. Między ich trójką powstaje skomplikowana więź, która zaważy na życiu ich wszystkich. Czy historia Ursy okaże się prawdziwa, a Jo uwierzy w cuda? Tam, gdzie las spotyka się z niebem czyta się z zapartym tchem i nie sposób się od niej oderwać. Czytelnik wciąż nie wie, czy ma do czynienia z powieścią science-fiction czy z dramatem psychologiczno-obyczajowym i napięcie nie spada do samego końca. To książka, którą należy odkrywać i smakować powoli. Nie ma w niej nic banalnego, bohaterowie są tak wyraziści, że czytelnik ma wrażenie, jakby poznał ich naprawdę podczas pełnej przygód podróży. To książka dla wszystkich, którzy nie odnajdują się w społeczno-psychologicznych schematach i odrzucają powszechne i powierzchowne wzorce. Dzięki niej mamy szansę zajrzeć w głąb siebie i doznać swego rodzaju katharsis.
